CANTIUM seu CANTIA Bedae

CANTIUM, seu CANTIA Bedae

vulgo Kent, regio Angliae in ora orientali, ubi Cantium promontor. Α᾿κάντιον Ptolemaeo, vulgo Northforland teste Orteliô. Populi Cantiani omnium, qui Britanniam incolunt, humanissimi, Caesare teste. l. 5. Bell. Gall. c. 14. alias regiô titulô decorata, sedes data est Saxonibus Anglis, Ducibus Hengistô et Horsâ, a Vortigerno, e Germania evocatis, A. C. 450. In hac regione victus est ab Henrico VII. Perkinus Verbelius, qui richardum Eboracensem Eduardi filium mentitus, multum ipsi negotii facessebat. Vide Verulam. in Hist. Henrici VII. circa A. C. 1489. Habet a Septentrione Essexiam, ab Occidente Suriam, a Meridie Sussexiam, ab Ortu Oceanum German. Ibi urbes Cantuaria, totius provinc. Caput, Roffa, Dubris, Sandwicus et Gravesinda. Primum fuit ex VII. Regnis, quae Anglo Saxones in Britannia constituerunt, fundatum ab ipso Hengisto, A. C. 449. Reliqua fuêre, Regnum Suthsexiae, West--Saxonum, East--Saxonum, Northanthumbriae, East--anglorum et Merciorum. Postea sub unum Regem, sub Guilielmo Conquestore, his omnibus redactis, soli Cantii suam libertatem et leges antiquas armis defenderunt: unde Proverb. Cantii et omnes Christiani numquam fuerunt domiti. Georg. Hornius, Orb. Imper. edit. 1677. p. 313. et 321.